Er is iets wat ik even met je wil bespreken. Hoe vaak heb je gehoord: “Je moet het gewoon loslaten”? Die pijnlijke herinnering, die knagende boosheid, dat verdriet dat je maar niet lijkt kwijt te raken? Alsof je het kunt weggooien als een doos oude kleding. Maar luister, jouw emoties en ervaringen zijn geen afdankertjes. Je hoeft ze niet netjes op te vouwen en met een diepe buiging vaarwel te zeggen, zoals Marie Kondo dat zou doen.
Heling is geen opruimcursus. Het is geen “Does this trauma spark joy? No? Byeeee!” Want eerlijk, trauma’s sparklen zelden joy. Maar dat betekent niet dat ze geen waarde hebben.
Het probleem met ‘loslaten’
In een wereld waarin “self-care” vaak klinkt als een toverwoord, lijkt “loslaten” de ultieme oplossing. Als je het maar loslaat, ben je vrij, toch? Maar zo werkt het niet. Hoe vaak heb je écht iets losgelaten door simpelweg te besluiten dat het tijd was? Juist, dat lukt bijna nooit. En weet je wat? Dat is helemaal oké.
Wat we vaak doen met onze pijn, is proberen die weg te duwen. En hier gebeurt iets fascinerends: hoe harder je iets probeert los te laten, hoe meer het lijkt te blijven hangen. Het is alsof je een bal onder water probeert te houden. In het begin lijkt het te werken, maar naarmate de tijd verstrijkt, wordt het steeds zwaarder. Je armen verkrampen, je energie raakt op, en uiteindelijk knalt die bal alsnog met volle kracht naar boven. Dat is wat er gebeurt met emoties die je probeert te negeren: ze komen vroeg of laat toch weer boven, vaak op een onverwacht moment.
Emoties verdwijnen niet door ze weg te drukken. Ze hebben aandacht nodig, liefde zelfs. Pas als je de bal in je handen neemt, erop gaat zitten, of er gewoon naar kijkt, kun je hem een plekje geven. Dan kost het geen moeite meer, en kun je die energie gebruiken om verder te gaan.
Jezelf vasthouden in plaats van loslaten
Hier zit de echte sleutel: heling gaat niet over loslaten. Het gaat over vasthouden. Niet krampachtig, maar liefdevol. Het is jezelf zeggen: “Ik zie je. Je mag er zijn. Je bent veilig bij mij.”
Door je pijn en emoties weg te duwen, ontneem je jezelf de kans om te leren wat ze je te vertellen hebben. Pijn is niet je vijand; het is een gids. Het laat zien waar je nog aandacht en zachtheid nodig hebt. Als je stopt met vechten tegen je emoties en in plaats daarvan ruimte maakt om ze vast te houden, geef je jezelf de kans om te helen.
Wat Marie Kondo ons kan leren
Nu, voordat we Marie Kondo volledig afserveren, ze heeft ons iets waardevols te bieden: bewust omgaan met wat je bewaart. Haar vraag: “Does it spark joy?” is misschien een tikje te vrolijk voor trauma, maar de essentie klopt wel. Het gaat er niet om of je pijn je gelukkig maakt, maar of je kunt erkennen dat het deel uitmaakt van jouw verhaal. Misschien heeft het je geen vreugde gebracht, maar wel veerkracht, inzicht of groei.
In plaats van te zeggen: “Ik wil dit niet meer,” kun je zeggen: “Wat kan ik hiervan leren? Hoe heeft dit mij gemaakt tot wie ik ben?” Het is niet zozeer “joy,” maar het brengt je een stap dichter bij jezelf.
Je lichaam als bondgenoot
Je lichaam is als een opslagplaats voor al je ervaringen. Niet alleen de mooie momenten, maar ook de pijnlijke. Het bewaart alles. Dat is geen straf, maar een overlevingsstrategie. Jouw zenuwstelsel is ontworpen om je te beschermen, om te onthouden waar je ooit onveilig was, zodat je in de toekomst voorbereid bent. Maar soms raakt het systeem overbelast en blijft het in de alarmmodus staan, zelfs als er geen direct gevaar is.
Heling begint met luisteren naar je lichaam. Hoe voelt het nu? Waar voel je spanning? Wat gebeurt er als je stopt met vluchten en simpelweg aanwezig bent? Het gaat niet om alles in één keer oplossen. Het gaat om nieuwsgierig zijn, stap voor stap.
Thuiskomen bij jezelf
Thuiskomen bij jezelf betekent jezelf accepteren precies zoals je bent, inclusief al je imperfecties, wonden en emoties. Het is leren om jezelf vast te houden, in plaats van te vechten tegen wat er is. Je wordt je eigen veilige haven.
Dat betekent niet dat je je altijd goed voelt. Het betekent dat je ook in de chaos tegen jezelf kunt zeggen: “Het is oké. Je bent veilig. Ik ben hier voor je.”
Praktische tools voor heling
Laten we praktisch worden. Hier zijn een paar tools om thuiskomen bij jezelf gemakkelijker te maken:
1. Ademwerk
Je adem is je anker. Probeer een simpele oefening: adem vier tellen in, houd vier tellen vast, adem vier tellen uit en wacht vier tellen voordat je opnieuw begint. Dit kalmeert je zenuwstelsel en brengt je in het moment.
2. Lichaamsbewustzijn
Waar in je lichaam voel je spanning? Kun je die plek aandacht geven, alsof je een vriend troost? Dit kan door middel van beweging, zoals dans of yoga, of simpelweg door bewust te ontspannen.
3. Journaling
Schrijf op wat er in je omgaat, zonder oordeel. Stel jezelf vragen zoals: “Wat probeer ik vast te houden? En wat als ik het liefdevol mag vasthouden in plaats van los te laten?”
4. Innerlijke dialoog
Stel je voor dat je tegen je innerlijke kind praat. Wat zou je tegen een bang of verdrietig kind zeggen? Hoe kun je jezelf op diezelfde manier troosten?
5. Steun zoeken
Je hoeft het niet alleen te doen. Zoek een therapeut, coach, of een goede vriend(in) om je reis mee te delen. Samen helen is vaak makkelijker dan in je eentje.
Heling als reis
Heling is geen einddoel. Het is geen project dat je afvinkt. Het is een reis waarin je steeds dichter bij jezelf komt. Soms voelt het zwaar, maar weet dit: je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft alleen maar te zijn.
Dus nee, je hoeft niets los te laten. Je mag juist alles meenemen wat jou heeft gemaakt tot wie je bent. Je hoeft de bal niet meer onder water te houden. Laat hem drijven, kijk ernaar, en geef hem een plek in je verhaal.
Dat is heling. Dat is thuiskomen bij jezelf.
#FrijZijn #BalOnderWater #HelingMetCompassie #ThuiskomenBijJezelf #TraumaCoach